Dyskusyjny Klub Książki dla dorosłych działający w naszej bibliotece zgłosił swój udział w konkursie Laudacja dla noblisty ogłoszonym przez Wydawnictwo Czarne
i Instytut Książki. Celem konkursu jest napisanie laudacji dla wybranego, żyjącego pisarza, któremu autorzy pracy chcieliby przyznać Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.

W ramach konkursu 21 maja 2014 r. zorganizowano w naszej bibliotece spotkanie klubowiczów i przeprowadzono dyskusję nad książką laureatki Nagrody Nobla z 2009 r. Herty Müller Nadal ten sam śnieg i nadal ten sam wujek. Lektura publikacji Herty Müller składająca się z pięknych i oryginalnych tekstów oraz przemówień jest inspiracją do napisania pracy konkursowej.

Opinie klubowiczów o książce Herty Muller
„Nadal ten sam śnieg i nadal ten sam wujek”

Twórczość Herty Müller, laureatki literackiej nagrody Nobla w 2009 r., znało dotychczas niewielu z naszych klubowiczów. Brzmienie imienia i nazwiska sugerowało, że będziemy czytelnikami pisarki niemieckiej i bardzo byliśmy ciekawi pióra kobiety, która zdobyła uznanie Szwedzkiej Akademii.

Przygotowując się do uważnej lektury zapoznaliśmy się z historią życia noblistki. Urodziła się w 1953 r. w Rumunii, w przylegającej do Karpat krainie geograficznej Banat, we wiosce zasiedlonej w większości przez Niemców. Jej ojciec podczas wojny był żołnierzem Waffen – SS, a po wojnie matka została wywieziona z innymi Niemcami z Banatu na roboty do ZSRR. Herta Muller posługiwała się językiem niemieckim, język rumuński znała ze szkoły. Studiowała w Timisoarze germanistykę i literaturę rumuńską. Odmówiła współpracy
z Securitate, skutkiem czego straciła pracę tłumaczki tekstów technicznych w fabryce maszyn. W 1987 r. wyemigrowała do Republiki Federalnej Niemiec, pracowała na kilku uniwersytetach.

Poznawszy biografię Herty Muller, skomplikowane uwarunkowania rodzinne, tło historyczne jej życia mogliśmy zasłużenie delektować się lekturą znakomitej książki. Zbiór esejów traktuje o wszystkim, co było i jest ważne dla tej niezwykłej kobiety: dzieciństwo na wsi, miłość matki, obciążenie rodzinne z powodu służby wojskowej ojca, praca w fabryce traktorów, życie w komunistycznym reżimie dowodzonym przez Nicolae Ceausescu, szykany służb specjalnych komunistycznej Rumunii – Securitate. Kilka esejów poświęciła twórczości pisarzy pochodzących z Rumunii - Maxowi Blecherowi, Emilowi Cioranowi, Oskarowi Pastorowi.

Eseje nie są poddane chronologii. Opowieści o uczuciach małej dziewczynki przeplatają się z opisami reżimu komunistycznego, z emocjami kobiety dorosłej, upokorzonej, zdradzonej. Są to historie opowiedziane w sposób niezwykle prosty, ujmujący, budowane krótkimi zdaniami, a każda z nich, niezależnie od tematu jest małą powieścią
o życiu prawdziwym, gdzie znajduje się wszystko co ludzkie – rozpacz, bezsilność, tęsknota, wstyd, strach, ale również miłość, humor, życzliwość. Jest naiwność dziecka i dystans osoby dorosłej. Nie ma śladu moralizowania, jest prosta mądrość i przenikliwość.

Książkę czyta się jednym tchem, można zaczynać od dowolnego rozdziału, przeplatać rozdziały, a ostatecznie i tak trzeba przeczytać wszystko. Lektura wciąga, rodzi refleksje, nie pozostawia czytelnika obojętnego. Znakomita.